കൃഷ്ണ മുക്തങ്ങൾ (ഓം നമോ ഭഗവതേ വാസുദേവായ)

കൃഷ്ണാശരീരി 

കണ്ണൻ പോയി മറഞ്ഞതെങ്ങു ? നിറയും കണ്ണോടെ കാളിന്ദി തൻ
മണ്ണിൽ തേടിയലഞ്ഞു കാലുകൾ തളിർ പോലാകെ വാടീടവേ;
നെഞ്ചിൽ തേങ്ങലുയർന്ന രാധിക മുദാ  കേൾക്കുന്നു ഹൃത്തിൻ ഗുഹയ്-
ക്കുള്ളിൽ നി "ന്നമലേ, നതാർത്തഹൃദയംതാനെന്നൊളിത്താവളം !!!”

കൃഷ്ണജലദം

മേഘത്തിൻ നീലവർണ്ണം ചുരുൾമുടി നിറയെച്ചൂടിനിൽക്കും മുരാരേ !
മേഘം  പെയ് യുന്ന പോൽ നിൻ മുരളികയരുളീടുന്നിതാ രാഗവർഷം !
*മേഘജ്യോതിസ്സുപോൽ നിൻ ചിരിയുടെ പരമോദാരമാം ഉർവ് വരത്വം
പേർത്തും പോക്കുന്നു വേഗം നമിതജനമനോഭൂമിതന്നൂഷരത്വം  !

കൃഷ്ണബാഷ്പം

"രാവെത്തീ ഹരികൃഷ്ണ ! നിർത്തുക കളിക്കൂത്തൊക്കെയും സത്വരം
മേലോക്കെക്കഴുകാം, വിളക്കു തെളിയിച്ചീടാം, തുടങ്ങാം ജപം;"
ഈ വാക്കിൻ മുനയേറ്റു നീറി, യരുമക്കൂട്ടാളികൾ പോയ്   മറ----
ഞ്ഞീടും കാഴ്ച നിനച്ചു കണ്ണനണിയും കണ്ണീർ തുടയ് ക്കാവു നാം !!

കൃഷ്ണാഹ്വാനം

കണ്ണാ ! നീ വരികെന്റെ ഹൃത്തി,  ലവിടം ഭാവസ്ഥിരം;  രാധികാ --
നാമത്തിൻ  തുളസീശതം വളരുമാ ഭൂവിന്നു വൃന്ദാവനം !
ഓടപ്പൊൻകുഴലിന്റെ ഗീതമവിടെക്കേൾക്കാവു നിത്യം ഹരേ !
ഗോപസ്ത്രീജനനൂപുരദ്ധ്വനി ചുഴന്നീടാവു  നിൻ ഗീതിയെ  !!

കൃഷ്ണദയ 

ഗൌരോരസ്സിലെയംശുകം മുറുകിയാത്ത്വക്കിൽ  തുടുപ്പേറവേ,
രാധയ് ക്കൊട്ടുളവായ നീറ്റലുടനേ പാടേ കുളിർപ്പിയ് ക്കുവാൻ
ചാണക്കല്ലിലരച്ചു താമരയിലക്കിണ്ണത്തിൽ  മാലേയമോ ----
ടാലേപത്തിനു  തൂവലും കനിവുമായെത്തും ഹരേ,  പാഹി മാം !

കൃഷ്ണനാമധേയം 

മേഘം മൂടിയിരുണ്ടു നേരം;  ഇളകും മാർഗ്ഗപ്രദീപങ്ങളിൽ
സ്നേഹം വറ്റി;  യണഞ്ഞു കാറ്റിലകലെ  സ്തംഭത്തിലെദ്ദീപവും;
പേടിപ്പാന്പുകൾ കാലിലേറിയിഴയുന്പോഴെൻ ഹരേ ! നിന്റെയാ---
പ്പേരെൻ നാവിൽ നിറച്ചു പോംവഴിയകക്കണ്ണിൽ തെളിച്ചീടണേ !!!

കൃഷ്ണമഞ്ജീരം

കൈലാസേശ്വരവാദിതം  ഡമരുവിൻ ഗംഭീര നാദങ്ങളും
വാഗ് ദേവീധൃതവല്ലകീ വിരചിതം രാഗങ്ങളും, ശ്രീഹരേ !
യാഗത്തിൽ വരസാമവേദിയരുളും മന്ത്രങ്ങളും കേൾക്കുവേൻ
കേളീലോലത നിന്റെ കാൽത്തളകളിൽ ചേർക്കുന്ന ഗീതങ്ങളിൽ !! 

കൃഷ്ണതത്വമസി

പിന്നിൽക്കൂടിയണഞ്ഞു കൃഷ്ണമിഴികൾ പൊത്തുന്നു രാസേശ്വരീ --
ഹസ്തങ്ങൾ ; സ്വരമൊട്ടു  മാറ്റി ഹരിയോടാരാഞ്ഞു തന്വങ്ഗിയാൾ :---
"കൺകൾപൊത്തുവതാര്, നീ പറയുമോ? കാണട്ടെ നിൻ ചാതുരി!"
ചന്ദ്രൻ ചന്ദ്രിക തന്നെയെന്നറിയുവോൻ ചൊല്ലുന്നു:-- " നീയെന്ന ഞാൻ !"

കൃഷ്ണവംശി

കാളിന്ദിക്കടവിൽ ഘടം നിറയുവാൻ വെള്ളത്തിലാഴ് ത്തീടവേ,
കേൾപ്പൂ നാഥ ! തവാർദ്ര രാഗമധുരം വേണൂരവം ദൂരെ ഞാൻ;
വായ്  പൊത്തീട്ടു കുടത്തെ മൂകമുഖയായ് മാറ്റുന്നു ഞാ;  നെങ്കിലും
രാഗം, കൃഷ്ണ ! മുഴക്കിടുന്നു മമഹൃദ് കുംഭത്തെയുച്ചൈസ്തരം   !

കൃഷ്ണനിദ്ര 

നീലക്കൺകളടഞ്ഞു, ചന്ദ്രവദനം കൂന്പുന്നു പൂപോൽ;   ഇടം--
കൈയ് യിൽ വംശിക മെല്ലെയങ്ഗുലിയയഞ്ഞൂരുന്നു നിശ്ശബ്ദയായ്  !
ശ്വാസം ദീർഘതരം; കിനാവിലിളകീടുന്നൂ മിഴിക്കോണുകൾ —
ലോകം കാക്കുമഖണ്ഡമന്ദഹസിതം മാത്രം നിരന്തം, ചിരം  !!!


ഡി. കെ. എം. കർത്താ (https://www.blogger.com/profile/08829335517370895155)