വേദാന്ത ദർശനം

മതത്തിന്റെ അടിത്തറ അനുഭൂതിയാണ്. കേവലം വിശ്വാസമല്ല. ആചാരങ്ങളും ഐതിഹ്യങ്ങളും ദർശനങ്ങളും വിസ്വാസങ്ങളുമേല്ലാം അനുഭൂതിയിലൂടെ ആധ്യാത്മികതയിലേക്ക് നയിക്കുമെങ്കിൽ മാത്രമേ, അവയ്ക്ക് പ്രാമാണ്യവും പ്രസക്തിയും കൽപ്പിക്കേണ്ടാതുള്ളൂ. അനുഭൂതിയിലൂടെ ആധ്യാത്മികത കൈവരിക്കാനാകു. ദേവാലയങ്ങളുടെ ലക്ഷ്യം ദേവാലയവുമായി ബന്ധപ്പെയ്ട്ട ബാഹ്യാചാരങ്ങൽക്കുമപ്പുറം നമ്മെ എത്തിക്കലായിരിക്കണം. അനുഭൂതിയിലെത്തിയാൽ ഗ്രന്ഥങ്ങൾ  ഗ്രന്ഥങ്ങലാല്ലാതായിത്തീരും എന്നാണ്  ശ്രുതി. ജീവിതം തന്നെ അനുഭൂതിയെ ലക്ഷ്യമാക്കിയുള്ള ഒരു അന്വേഷണമാണ്. അധ്യാത്മിക അനുഭൂതിയാണ്  മതത്തിന്റെ അന്തഃ സത്ത. ഏറ്റവും മഹത്തായ ഈശ്വരാരാധന മനുഷ്യസ്നേഹവും, ഉദാത്തമായ ആധ്യാത്മിക സാധന മനുഷ്യ സേവനവുമാണ്‌. മനുഷ്യനെക്കാൾ ശ്രേഷ്ഠനായി ലോകത്തിൽ യാതൊന്നും തന്നെയില്ലെന്ന് മഹാഭാരതവും പറയുന്നു.



ഗുഹ്യം  ബ്രഹ്മ തദിദം വോ ബ്രഹ്മീമി
ന മനുഷാത്  ശ്രേഷ്ഠതരം ഹി കിം ചിത്
എന്നാണ്  മഹാഭാരതത്തിൽ പറയുന്നത്.


 ബ്രാഹ്മണൻ അഗ്നിയിലും, മുനി ഹൃദയത്തിലും , അൽപ്പബുദ്ധി വിഗ്രഹത്തിലും ഈശ്വരനെ കാണുമ്പോൾ വിജിതാത്മാവ് എല്ലാറ്റിലും ഈശ്വരനെ കാണുന്നു. എല്ല സ്ഥാവര ജംഗമങ്ങളിലും കുടികൊള്ളുന്ന ചൈതന്യമാണ് ഈശ്വരൻ. സമഭാവനയാണ് ശുദ്ധമായ ഭക്തിയോഗം.


 സർവ്വത്ര സർവ്വേശ്വരദർശനം. കാണുന്നതും കേൾക്കുന്നതും ചെയ്യുന്നതുമേല്ലാം ഈശ്വരാത്മക മായിരിക്കാനുള്ള അന്തഃകരണ ശുദ്ധിയാണ് ഭക്തിയുടെ പരമമായ ലക്ഷ്യം. ഭേദഭാവനയുള്ളവൻ ഭക്തനല്ല; നിശ്ചയം. ഈശ്വരനെ ഒരു വ്യക്തിയായി കാണുന്നതിന്  പകരം ഒരു ചൈതന്യ സ്വരൂപമായി അറിഞ്ഞാൽ സർവ്വവ്യാപിയും സർവ്വാന്തര്യാമിയുമായ ഈശ്വരൻ  നമ്മുടെ ഹൃദയകമലത്തിൽ പ്രകാശിക്കും.


ബഹിർമുഖമായി നിരന്തരം വിഷയങ്ങളിലേക്ക് കുതിക്കുന്ന മനസ്സിനെ അന്തർമുഖമാക്കി  സർവ്വേശ്വരനെ ഭക്തിപൂർവ്വം ഏകാഗ്രമായി ഭാജിക്കുന്നതിനെയാണ്  ഉപാസന എന്നു പറയുന്നത്.

ഉപാസനയെന്നാൽ അടുത്തിരിക്കുക എന്നാണർത്ഥം. അന്തർമുഖമയ മനസ്സ് തന്റെ ഇഷ്ട്ട ദേവനിൽത്തന്നെ നിശ്ചലമാക്കി നിർത്തുന്നതാണ്  ഉപാസന.