അജാമിളമോക്ഷം

നാരായണനാമത്തിന്റെ മാഹാത്മ്യം ഉദാഹരിക്കാൻ ശ്രീമദ് മഹാ ഭാഗവതത്തിൽ വിവരിച്ചിട്ടുള്ള ഒരു കഥയിലെ നായകനാണ് അജാമിളൻ. അജാമിളമോക്ഷം, അജാമിളോപാഖ്യാനം തുടങ്ങിയ പേരുകളിൽ ഈ ഇതിവൃത്തം സംസ്കൃതത്തിലും ഇതര ഭാരതീയ ഭാഷകളിലും പല സാഹിത്യസൃഷ്ടികൾക്കും പ്രേരകമായിട്ടുണ്ട്.



കന്യാകുബ്ജത്തിൽ വസിച്ചിരുന്ന ഒരു ബ്രാഹ്മണനായിരുന്നു അജാമിളൻ. ഇദ്ദേഹം ജാത്യാചാരകർമങ്ങളെ അതിലംഘിച്ച്, ദുഷ്കർമങ്ങളിൽ വ്യാപൃതനായി ജീവിതം നയിച്ചുപോന്നു. ഒരിക്കൽ ഹോമത്തിനുവേണ്ടി ചമത, പൂവ് മുതലായ പൂജാദ്രവ്യങ്ങൾ ശേഖരിക്കാൻ പിതാവ് ഇയാളെ നിയോഗിച്ചു. വനത്തിൽവച്ച് ഒരു ശൂദ്രസ്ത്രീയെ കാണുകയും ബ്രാഹ്മണ്യം വിസ്മരിച്ച് അവളെ പരിഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്തു. അജാമിളന്റെ പിന്നീടുള്ള ജീവിതം അവളോടൊത്തായിരുന്നു. വർണാശ്രമധർമങ്ങളെല്ലാം കൈവെടിഞ്ഞ്, കുത്തിക്കവർന്നും മോഷ്ടിച്ചും അവളെ സന്തോഷിപ്പിച്ച് ജീവിക്കുകയെന്നത് മാത്രമായി അജാമിളന്റെ ലക്ഷ്യം. അവളിൽ ഇദ്ദേഹത്തിന് പത്തു പുത്രൻമാരുണ്ടായി. മരണസമയത്ത് തന്നെ നരകത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകാൻ യമകിങ്കരൻമാർ വരുന്നതുകണ്ട് ഭയപ്പെട്ട അജാമിളൻ ഇളയപുത്രനായ നാരായണനെ വിളിച്ചു വിലപിച്ചുവെന്നും നാരായണ ശബ്ദോച്ചാരണത്തോടുകൂടി പാപങ്ങളെല്ലാമകന്ന ഈ ബ്രാഹ്മണനെ വിഷ്ണുപാർഷദൻമാർ, കാലദൂതൻമാരെ പറഞ്ഞയച്ചു രക്ഷപ്പെടുത്തിയെന്നുമാണ് കഥ.



അതിനുശേഷം വിഷ്ണുഭക്തനായി വളരെക്കാലം ജീവിച്ചിരുന്ന അജാമിളൻ ഗംഗാതീരത്തുവച്ച് അന്തരിച്ചപ്പോൾ സായുജ്യം ലഭിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇതാണ് അജാമിള മോക്ഷത്തിന്‍റെ കഥാചുരുക്കം,ഇത് വെറും ഒരു കഥയായി ശ്രവിച്ചു കളയാനുള്ളതല്ല നമ്മുടെയൊക്കെ ജീവിതത്തില്‍ ചിലപ്പോളെങ്കിലും നമ്മള്‍ അജാമിളന്‍മാരാകാറുണ്ട്, നല്ല ആചാരങ്ങളിലൂടെയാണ് ധർമം ഉരുത്തിരിയുന്നത്. ധർമം ആയുസ്സിനെ വർധിപ്പിക്കുന്നു. ഭക്ഷണം, ഉറക്കം, ഭയം, ഇണചേരൽ എന്നിവ മനുഷ്യർക്കും മൃഗങ്ങൾക്കും ഉള്ള പൊതുസ്വഭാവമാണ്. ധർമാനുഷ്ഠാനം ഒന്നു മാത്രമത്രെ മൃഗങ്ങളിൽനിന്ന് മനുഷ്യരെ വേർതിരിക്കുന്ന ഗുണം. ധർമഹീനർ മൃഗതുല്യർതന്നെ. ചിന്ത കൊണ്ടോ വാക്കുകൊണ്ടോ പ്രവൃത്തികൊണ്ടോ ഒന്നിനേയും വേദനിപ്പിക്കാതിരിക്കുക, കേവലമായ ഒരാനന്ദമുണ്ട്, അതിനു മാറ്റമില്ല എന്നു തത്ത്വശാസ്ത്രം പറയുന്നു. അതു നമുക്കു ജീവിതത്തില്‍ അനുഭവമാകുന്ന സുഖങ്ങളായിരിപ്പാന്‍ വയ്യ. എന്നല്ല അതൊന്നേ യഥാര്ത്ഥാ നന്ദമായുള്ളൂ. ജീവിതസുഖാനന്ദങ്ങളെല്ലാം ആ കേവലാനന്ദത്തിന്റെ ലേശാംശങ്ങളാണ് എന്നു വേദാന്തം നമുക്കു കാണിച്ചുതരുന്നു. അതിനെയാണ് നാം നിമിഷംതോറും അനുഭവിക്കുന്നത്: എന്നാല്‍ അതിനെ മൂടിയും തെറ്റിദ്ധരിച്ചും വികൃതമാക്കിക്കൊണ്ടുമാണ്. ഒരു രസമോ തൃപ്തിയോ ആനന്ദമോ എവിടെയുണ്ടോ, അവിടെ അതുണ്ട്. മോഷ്ടാവിന്റെ മോഷണരസമായാല്പ്പോലും അത് ആ കേവലാനന്ദത്തിന്റെ ബഹിസ്ഫുരണമാണ്. പക്ഷേ അതു ബാഹ്യോപാധികള്‍ പലതും കൂടിക്കലര്ന്നു മിശ്രമായി മങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അതിനെ സാക്ഷാല്‍ രൂപത്തില്‍ അറിയണമെങ്കില്‍ ത്യാഗമാര്ഗ്ഗം അവലംബിക്കണം. അപ്പോള്‍ ലാഭമാര്ഗ്ഗം തെളിയുകയായി. ആദ്യത്തില്‍ അജ്ഞാനവും അസത്തും നീക്കിക്കളയണം. അപ്പോള്‍ സത്യം പ്രകാശിക്കും. സത്യം പ്രകാശിക്കുമ്പോള്‍ ആദ്യം ത്യജിച്ചതെല്ലാം പുതിയ രൂപംപൂണ്ടു തിരികെ വരും. സത്യപ്രകാശത്തില്‍ അവയെല്ലാം ഈശ്വരമയമായി പ്രത്യക്ഷമാകും.


ഓം നമോ നാരായണായ

ഓം നമോ ഭഗവതേ വാസുദേവായ